عبى غبائى /بقلم الشاعره /امال مصطفى الشامى

القصيده الاجرأ .وبدون مونتاچ
(عيبى غبائى ) بقلم / امال مصطفى الشامى 
عيبى غبائى لما احب بحب بذمه
عيبى نصيبى اللى بيجمعنى مع ناس رمه
عيبى انى بقدر ناس ملهاش اى تلاتين لزمه
عيبى بدى قيمه لناس مكانهم تحت الجزمه 
كنت بخاف اخسرهم وبعمل ليهم الف حساب
حطاهم فى القايمه الاولى ومسمياهم اغلى احباب
وهما المفروض يبقى لقبهم يادوب شويه كلاب 
 وهبت السعاده لناس عشت بسببهم تعيسه
عيبى ديما بتغاشم وبعمل قيمه لناس خسيسه 
بعمل سعر واقول غاليين على ناس رخيصه 
عيبى انى بشتري ناس ملهمش اى تمن
ملعونه الساعه اللى جمعتنى بيهم ملعون ابوك يازمن 
ملعونه العشره اللى تهون على ناس ضميرها مات واتدفن
كل اللى اتخلو عنى كنت عنهم مبستغناش
عيبى انى ديما اتخدع و ادى امان لناس اوباش
عيبى بكون ديما باقيه على العشره اللى ماتسواش
عيبى اهتم واشتاق  واحب بقلبى من جواه 
عيبى بضحى واستعجل واخد جزائى الم واه
عيبى بقدم الحلوه واخد المره بما يرضى الله
بأذى نفسى بحبهم والنفس بالسوء اماره
افتح حضنى واضمهم وباخد الطعنه بجداره
ده انا لو فكرت يوم ابيعهم هيقفو عليا بخساره 
فى حبى الكل بيطمعو  واللى شارينى الاقيه نصاب 
عيبى بستأمن الخاين واصدق ديما الكداب
واخد الصدمه فى ضلوعى توجع زى مقال الكتاب
الطبطبه تملى تكون وراها مصالح واغراض
ديما فى استغلالى يتسابقو كأنى واقفه جوه مازاد
عيبى بأمن و برمى نفسى جوه حضن ناس اوغاد
عيبى تملى اختار الواطى واديله قلبى واستسلم 
وتملى بروح برجليا لقليل الاصل واتعشم 
وكأنى بختارهم بالقصد  عن الاندال بتكلم